معرفی مودال ها در رابط کاربری

مودال‌ها پنجره‌هایی هستن که بالای یه صفحه والد ظاهر می‌شن. به اونا کادرهای گفتگوی مودال یا پوشش‌ها هم گفته می‌شه. اصطلاح “مودال” از این واقعیت ناشی می‌شه که حالتی رو ایجاد می‌کنه که صفحه والد رو غیرفعال می‌کنه اما اون رو قابل مشاهده نگه می‌داره. کاربرا باید با کادر گفتگوی مودال تعامل داشته باشن تا به صفحه اصلی برگردن.

کادرهای گفتگوی مودال می‌تونن یه راه‌حل ظریف برای یه مشکل رابط کاربری باشن. اونا رابط کاربری رو ساده می‌کنن، فضای صفحه رو ذخیره می‌کنن و فوراً توجه کاربرا رو جلب می‌کنن. در عین حال، استفاده بیش از حد از کادرهای گفتگوی مودال می‌تونه کاربرا رو اذیت کنه. بنابراین، دونستن اینکه چه زمانی و چگونه از اونا استفاده کنین، می‌تونه مفید باشه.

مودال‌ها در مقابل غیر مودال‌ها

وقتی کادرهای گفتگوی مودال ظاهر می‌شن، قبل از اینکه کاربرا بتونن به استفاده از بقیه برنامه ادامه بدن، به تعامل کاربر نیاز دارن. به عبارت دیگه، اونا تعامل با بقیه برنامه رو تا زمانی که کادر گفتگو بسته نشه، مسدود می‌کنن.

کادرهای گفتگوی غیر مودال (که بهشون modeless هم گفته می‌شه)، از طرف دیگه، تعامل با بقیه برنامه رو مسدود نمی‌کنن. اونا می‌تونن به راحتی توسط کاربرا نادیده گرفته یا کوچک بشن و هیچ اختلالی تو وظایفشون ایجاد نمی‌کنن.

از مودال‌ها برای تأیید اقدامات مخرب استفاده کنین

مودال‌ها تو جلب توجه عالی هستن و اونا رو برای هشدار و تأیید اقدامات مخرب مؤثر می‌کنه. وقتی کاربرا در شرف انجام اقداماتی هستن که قابل برگشت نیستن — مثل حذف یه حساب کاربری یا فایل‌های مهم — یه مودال به عنوان یه ایست بازرسی نهایی عمل می‌کنه. تصمیم رو جدا می‌کنه، حواس‌پرتی‌ها رو حذف می‌کنه و کاربرا رو وادار به مکث و فکر کردن می‌کنه.

مودال تضمین می‌کنه که عمل عمدی باشه و آخرین فرصت رو برای لغو ارائه می‌ده. همچنین می‌تونه اطلاعات حیاتی، مثل تعداد فایل‌هایی که قرار هست حذف بشن رو ارائه بده تا کاربرا تأثیر تصمیمشون رو درک کنن. با متمرکز کردن تمرکز روی اقدام در دست، مودال‌ها خطر انتخاب‌های تصادفی یا ناآگاهانه رو به حداقل می‌رسونن.

از مودال‌ها برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده کنین

مودال‌ها تو جمع‌آوری اطلاعات حیاتی برای کارهایی که نیاز به تمرکز فوری کاربر دارن، عالی هستن. اونا یه فضای اختصاصی ایجاد می‌کنن که کاربر رو از محتوای اصلی جدا می‌کنه و تضمین می‌کنه که به کار حیاتی در دست توجه بشه. برای مثال، اگه کاربرا در حال تکمیل یه تراکنش مالی باشن، می‌شه از یه مودال برای جمع‌آوری امن جزئیات پرداخت استفاده کرد. این سناریو از تمرکز بالاتری که یه مودال ارائه می‌ده، سود می‌بره.

با این حال، در نظر گرفتن عناصر جایگزین و کمتر مختل‌کننده مثل فرم‌های درون خطی برای کارهایی که نیاز به توجه فوری کاربر ندارن، یه روش خوبه. وقتی متفکرانه از مودال‌ها استفاده بشه، می‌تونن فرآیند جمع‌آوری اطلاعات مهم رو کارآمدتر و متمرکزتر کنن.

از مودال‌ها برای نمایش اطلاعات حیاتی استفاده کنین

مودال‌ها تو جلب توجه عالی هستن و اونا رو برای نمایش اطلاعات حیاتی که نیاز به تمرکز فوری کاربر دارن، ایده‌آل می‌کنه. با پوشاندن محتوای اصلی و اغلب کم نور کردن پس‌زمینه، مودال‌ها به طور مؤثر به کاربرا علامت می‌دن که یه اتفاق مهم در حال رخ دادنه. این تضمین می‌کنه که پیام حیاتی، مثل یه به‌روزرسانی فوری سیستم یا هشدار امنیتی، به راحتی نادیده گرفته نمی‌شه. علاوه بر این، مودال‌ها معمولاً برای بسته شدن به یه عمل نیاز دارن و تضمین می‌کنن که پیام قبل از اینکه کاربرا بتونن ادامه بدن، تأیید شده باشه.

با این حال، خیلی مهمه که از این ابزار جلب توجه به صورت محدود استفاده بشه تا از اذیت کردن کاربرا یا کم کردن تأثیر پیام‌های واقعاً حیاتی جلوگیری بشه. نکته کلیدی ایجاد تعادل بین فوریت اطلاعات و تجربه مداوم کاربره.

مودال بازشو

کادرهای گفتگوی مودال بازشو رایج‌ترین نوع مودال هستن. اونا تمایل دارن به عنوان یه پنجره روی بخشی از صفحه ظاهر بشن و اغلب از یه رنگ متضاد یا انیمیشنی استفاده می‌کنن که توجه کاربر رو جلب می‌کنه. پس‌زمینه‌ای که در مقابلش ظاهر می‌شن معمولاً تیره یا تار می‌شه و محتوای اصلی رو غیرفعال می‌کنه. مهم‌تر از همه، اونا کاربرا رو مجبور می‌کنن که یا تو پنجره بازشو اقدامی انجام بدن یا اون رو ببندن تا دوباره به تعامل با محتوای اصلی ادامه بدن.

این کادرهای گفتگوی مودال می‌تونن در پاسخ به اقدامات آغاز شده توسط کاربر، مثل کلیک روی یه دکمه یا لینک، ظاهر بشن، یا می‌تونن به طور خودکار توسط سیستم در پاسخ به یه رویداد خاص، مثل یه خطا یا هشدار، فعال بشن.

مودال تمام صفحه دسکتاپ

مودال‌های تمام صفحه دسکتاپ کل صفحه رو در اختیار می‌گیرن و تمرکز کاربرا رو روی وظایف یا اطلاعات حیاتی متمرکز می‌کنن. درست مثل مودال‌های بازشو، اونا محتوای زیرین رو تا زمانی که کاربرا اقدامی انجام ندن، مسدود می‌کنن. این مودال‌ها که اغلب شبیه یه صفحه جدید هستن، معمولاً برای کارهایی مثل ورود به سیستم، ثبت حساب کاربری، نشون دادن شرایط و ضوابط یا ارائه بازخورد و پیام‌های خطا استفاده می‌شن. اونا همچنین می‌تونن فعالیت‌های پیچیده‌تر مثل پردازش پرداخت‌ها یا راهنمایی کاربرا از طریق فرم‌های چند مرحله‌ای رو انجام بدن.

در حالی که تو جلب توجه و به حداقل رسوندن حواس‌پرتی‌ها مؤثر هستن، این مودال‌ها باید با احتیاط استفاده بشن. استفاده بیش از حد می‌تونه تجربه کاربر رو مختل کنه و بیشتر از اینکه تعامل ایجاد کنه، باعث اذیت بشه.

مودال تمام صفحه موبایل

مودال‌های تمام صفحه موبایل مانند معادل‌های دسکتاپ خود عمل می‌کنن و به عنوان پنجره‌های بازشویی عمل می‌کنن که روی محتوای موجود قرار می‌گیرن. این مودال‌ها که برای صفحه‌های کوچکتر موبایل طراحی شدن، برای برجسته کردن اطلاعات کلیدی یا فوری که نیاز به تمرکز فوری کاربر دارن، استفاده می‌شن.

آسون کردن بستن این مودال‌ها خیلی مهمه. اگه کاربرا نتونن به سرعت از مودال خارج بشن و به محتوای اصلی برگردن، ممکنه ناامید بشن. نکته اصلی ایجاد تعادل بین جلب توجه و فراهم کردن امکان ناوبری روانه.

مودال پاپ‌اور

پاپ‌اورها پنجره‌های پوششی کوچیکی هستن که وقتی کاربرا با نواحی خاصی تو یه وب‌سایت یا برنامه تعامل دارن، ظاهر می‌شن. برخلاف مودال‌های بازشو که محتوای اصلی رو مسدود می‌کنن، پاپ‌اورها به کاربرا اجازه می‌دن با رابط اصلی درگیر بمونن. اونا به عنوان یه پنجره شناور کوچیک باز می‌شن و می‌تونن به راحتی بسته بشن.

این پنجره‌های کوچیک با اقداماتی مثل نگه داشتن ماوس، کلیک یا حرکات لمسی فعال می‌شن. اونا برای به اشتراک گذاشتن جزئیات اضافی محصول، ارائه گزینه‌های سفارشی‌سازی یا پیشنهاد یه قدم بعدی مفید هستن. پاپ‌اورها تو موقعیت‌هایی که کاربرا به کمی اطلاعات یا راهنمایی بیشتر بدون دور شدن از کاری که انجام می‌دن، نیاز دارن، می‌درخشن. بنابراین، اونا تعادلی بین روشن کردن کاربر و حفظ جریان کار ارائه می‌دن. نکته‌ی حرفه‌ای! از استفاده از پاپ‌اورها برای نمایش اطلاعات حیاتی خودداری کنین چون می‌تونن به راحتی نادیده گرفته بشن.

مودال لایت‌باکس

مودال‌های لایت‌باکس تصاویر یا ویدیوها رو تو یه پوششی که کل صفحه رو می‌پوشونه، بزرگنمایی می‌کنن. اونا که با کلیک روی یه تصویر یا دکمه فعال می‌شن، اغلب با ویژگی‌هایی مثل کنترل‌های ناوبری، زیرنویس‌ها و گزینه‌های بزرگنمایی همراه هستن.

یه مزیت مهم استفاده از مودال لایت‌باکس اینه که به کاربرا اجازه می‌ده بدون دور شدن از صفحه اصلی، روی محتوا تمرکز کنن. این برای مواقعی که کاربرا می‌خوان نمای نزدیک‌تری به یه عکس یا ویدیو داشته باشن اما نمی‌خوان جای خودشون رو تو سایت یا برنامه از دست بدن، عالیه. لایت‌باکس‌ها مخصوصاً تو طرح‌هایی که پر از عکس و ویدیو هستن، محبوب هستن چون یه تجربه تماشای سینمایی رو ارائه می‌دن. نکته‌ی حرفه‌ای! اگه بیش از یه تصویر یا ویدیو می‌تونه تو یه لایت‌باکس یکسان ظاهر بشه، نشانه‌های بصری رو برای نشون دادن اون به کاربرا ارائه بدین.

مودال‌ها رو در مرکز قرار بدین

به طور کلی، مرکز قرار دادن مودال‌هایی که تمام صفحه نیستن، مؤثرترین روشه. تو موبایل، تراز کردن مودال‌ها هم به صورت عمودی و هم افقی تو مرکز به اونا کمک می‌کنه برجسته بشن و نشون می‌ده که توجه کاربر رو می‌خوان. برای دسکتاپ‌ها، در حالی که همچنان خوبه که مودال رو به صورت افقی در مرکز قرار بدین، ممکنه بخواین اون رو کمی به سمت بالا قرار بدین.

این فقط در مورد زیبایی‌شناسی نیست. همچنین تضمین می‌کنه که مودال حتی اگه اندازه پنجره مرورگر تغییر کنه، سر جای خودش بمونه. ثابت نگه داشتن مودال به یه تجربه کاربری روان کمک می‌کنه و هرگونه اصطکاک یا سردرگمی احتمالی رو کاهش می‌ده. نکته‌ی حرفه‌ای! این قانون برای پاپ‌اورها صدق نمی‌کنه — بهتره که اونا نزدیک عناصر تعاملی که اونا رو فعال می‌کنن، نمایش داده بشن.

مودال‌های iOS در مقابل اندروید

طراحی مودال‌های موبایل شامل درک تفاوت‌های ظریف بین اندروید و iOS هست، اما بهترین روش‌های اصلی تو همه پلتفرم‌ها مشابه باقی می‌مونن.

تو اندروید، به اینا کادرهای گفتگو گفته می‌شه که شامل عناوین، محتوا و دکمه‌های اختیاری هستن. Roboto فونت ترجیحی هست و برچسب‌های دکمه معمولاً همه حروف بزرگ هستن. از جداکننده‌های جامد بین دکمه‌ها خودداری می‌شه. تو iOS، به اونا هشدار گفته می‌شه. اونا یه عنوان، محتوای اختیاری و دکمه دارن و از فونت San Francisco استفاده می‌کنن. دکمه اصلی کمی پررنگ‌تره و جداکننده‌ها محتوا و دکمه‌ها رو جدا می‌کنن. درک این تفاوت‌های ظریف به طراحان کمک می‌کنه مودال‌هایی رو ایجاد کنن که بدون توجه به سیستم عامل، هم مؤثر و هم سازگار باشن.

برگه‌های پایین iOS در مقابل اندروید

هم اندروید و هم iOS “برگه‌های پایین” رو ارائه می‌دن، اما با تغییرات جزئی. برگه پایین اندروید برای نمایش یه لیست از اقدامات یا برنامه‌های قابل اشتراک‌گذاری، که با ضربه زدن روی یه دکمه یا آیکون سرریز فعال می‌شه، باز می‌شه. iOS اون رو “برگه اقدام” می‌نامد و لیستی از اقداماتی رو ارائه می‌ده که از پایین به داخل می‌لغزن. اندروید از این ویژگی برای محتوای تکمیلی استفاده می‌کنه، در حالی که هدف iOS ارائه مجموعه‌ای از وظایف مرتبط اما اختیاریه.

اگرچه اسامی متفاوت هستن، عملکرد اصلی مشابهه: فراهم کردن یه روش غیر مزاحم برای دسترسی به گزینه‌های بیشتر بدون مختل کردن زمینه برنامه فعلی برای کاربرا. هر دو ابزارهای مفیدی تو طراحی موبایل هستن که فضای صفحه محدوده.