بهترین روش ها برای طراحی کنترل کننده های انتخاب

کنترل‌های انتخاب — چک‌باکس‌ها، دکمه‌های رادیویی و سوییچ‌ها — به کاربرها اجازه میدن که، خب، انتخاب کنن. هر کدوم بسته به عملکرد دقیق انتخاب، زمان و مکان خودشون رو دارن.

فهمیدن بهترین نحوه استفاده از هر کنترل انتخاب به شما اجازه میده رابط‌هایی طراحی کنین که همونطور که کاربر انتظار داره عمل کنن. رعایت بهترین روش‌ها می‌تونه پر کردن فرم‌ها و حتی انتخاب گزینه‌هایی که ترجیح میدین کاربرها انتخاب کنن رو برای اونا آسون‌تر کنه.

اندازه‌ی کنترل‌ها رو یکسان نگه دارین

یکنواختی تو اندازه‌ی کنترل‌های انتخاب مثل دکمه‌ها و چک‌باکس‌ها برای یه تجربه کاربری بی‌طرفانه و کاربرپسند حیاتیه. وقتی اندازه‌ها رو تغییر میدین، خطر سوق دادن ناخودآگاه کاربرها به سمت گزینه‌های خاص رو به جون می‌خرین، که می‌تونه اعتماد رو از بین ببره.

اگرچه یکی از اهداف طراحی UX هدایت اقدامات کاربره، مهمه که این کار رو به صورت شفاف و اخلاقی انجام بدین. هدایت رفتار هرگز نباید شامل فریب باشه، بلکه باید هدفش کمک به کاربرها برای انتخاب آگاهانه و آسون باشه.

تراز زیرعنوان‌ها رو برای اسکن‌پذیری بهتر بهبود بدین

تراز کردن زیرعنوان‌هاتون با دکمه‌ها یا چک‌باکس‌های واقعی، به جای برچسب‌هاشون، می‌تونه هم زیبایی و هم قابلیت استفاده رو بهبود ببخشه. این تراز ظریف از اسکن‌پذیری بهتر پشتیبانی می‌کنه و چشم رو به طور طبیعی هنگام مرور گزینه‌ها هدایت می‌کنه. این جریان کاربر رو ساده‌تر می‌کنه و باعث میشه رابط منظم‌تر و شهودی‌تر به نظر بیاد.

تراز متن رو برای اسکن‌پذیری بهتر حفظ کنین

هنگام تراز کردن برچسب‌ها، مخصوصاً اونایی که بیشتر از یه خط هستن، با کنترل‌های انتخاب مثل نقاط گلوله (bullet points) رفتار کنین. متن باید با هم تراز بشه، با کنترل‌های انتخاب تو یه طرف. این کار باعث میشه متن راحت‌تر اسکن بشه و خود کنترل‌های انتخاب بهتر دیده بشن.

تراز یکنواخت رو برای متن‌های چند خطی حفظ کنین

وقتی صحبت از طراحی رابط‌ها میشه، خوانایی متن کنار کنترل‌های انتخاب مثل چک‌باکس‌ها یا دکمه‌های رادیویی نباید یه چیز دست کم گرفته شده باشه. آسون کردن خوندن متن می‌تونه به طور قابل توجهی سفر کاربر رو سرعت ببخشه و رضایت کلی رو افزایش بده.

یه نکته‌ی حیاتی اینه که تراز مداوم رو برای متن‌های چند خطی حفظ کنین. اگه متن شما چند خط باشه، هر خط باید با خط بالایی تراز باشه. این رویکرد نه تنها خوانایی رو افزایش میده، بلکه تضمین می‌کنه که اطلاعات کلیدی از دست نمیره. به علاوه، توجه مناسب رو به خود کنترل‌های انتخاب جلب می‌کنه و اونا رو بیشتر قابل توجه می‌کنه.

شکل‌های سنتی رو برای کنترل‌های انتخاب نگه دارین

پایبندی به الگوهای UI آشنا هنگام طراحی کنترل‌های انتخاب مثل چک‌باکس‌ها و دکمه‌های رادیویی حیاتیه. به این دلیله که کاربرها با انتظارات از پیش تعیین شده میان. مثلاً، دکمه‌های رادیویی معمولاً گرد هستن و چک‌باکس‌ها مربع. می‌تونین استایل اونا رو برای مطابقت با تم طراحی خودتون تغییر بدین، اما تغییر شکل‌های اساسی اونا می‌تونه منجر به سردرگمی کاربر بشه.

ایده این نیست که خلاقیت رو خفه کنین، بلکه حفظ تعادل بین نوآوری و قابلیت استفاده‌ست. بنابراین، می‌تونین با رنگ‌ها، حاشیه‌ها یا سایه‌ها بازی کنین، اما نگه داشتن شکل‌های اصلی به شما کمک می‌کنه یه تجربه کاربرپسند و شهودی ارائه بدین.

از چک‌باکس‌ها برای چند گزینه‌ی مرتبط استفاده کنین

وقتی یه لیست شامل چند گزینه‌ی مرتبط باشه، چک‌باکس‌ها تجربه کاربری بهتری نسبت به سوییچ‌ها ایجاد می‌کنن. چک‌باکس‌ها باعث میشن گزینه‌ها مرتبط‌تر به نظر برسن و فضای کمتری رو تو UI اشغال کنن. از طرف دیگه، سوییچ‌ها برای گزینه‌هایی که باید بلافاصله روشن یا خاموش بشن و لزوماً ارتباط نزدیکی با هم ندارن، بهتر هستن.

کنترل‌ها رو با برچسب‌ها تراز کنین

وقتی با چک‌باکس‌ها کنار برچسب‌های چند خطی سروکار دارین، بهتره که چک‌باکس رو با خط اول متن برچسب تراز کنین. این کار خوانایی رو افزایش میده و یه جریان بصری روان‌تر رو تضمین می‌کنه. اگه طول برچسب‌ها متفاوت باشه، تراز کردن با خط اول یه ظاهر منسجم‌تر و کمتر شلوغ ایجاد می‌کنه و اسکن گزینه‌ها و انتخاب‌ها رو برای کاربرها آسون‌تر می‌کنه.

انتخاب‌های پیش‌فرض رو تنظیم کنین

دکمه‌های رادیویی، مخصوصاً اگه برای یه فیلد ضروری باشن، همیشه باید یه گزینه‌ی انتخاب شده داشته باشن. یه انتخاب پیش‌فرض به جلوگیری از پیام خطای وحشتناک “هیچ گزینه‌ای انتخاب نشده” کمک می‌کنه و می‌تونه کاربرها رو به انتخاب یه گزینه‌ی خاص تشویق کنه.

گزینه‌های بیشتری رو به صورت سازمان‌یافته به کاربرها ارائه بدین

گزینه‌های تو در تو اساساً زیرگزینه‌هایی هستن که زیر یه انتخاب اصلی قرار می‌گیرن. اونا رو به عنوان شاخه‌هایی در نظر بگیرین که از یه تنه‌ی اصلی درخت رشد می‌کنن. تو طراحی UI، معمولاً از چک‌باکس‌ها برای نشون دادن این گزینه‌های تو در تو استفاده میشه. وقتی کاربرها یه چک‌باکس اصلی رو انتخاب می‌کنن، گزینه‌های مرتبط اضافی ممکنه زیر اون ظاهر بشن، اغلب با یه تورفتگی برای نشون دادن بصری رابطه‌شون با انتخاب اصلی.

این یه روش مرتب و شهودی برای ارائه‌ی کنترل بیشتر به کاربرها بدون غرق کردن اونا با گزینه‌ها از همون ابتداست. با استفاده از چک‌باکس‌ها برای گزینه‌های تو در تو، طراحان به کاربرها اجازه میدن چند زیرگزینه رو انتخاب کنن در حالی که همچنان رابط رو ساده و کاربرپسند نگه می‌دارن.

کنترل‌ها رو قبل از برچسب‌ها برای کارایی بیشتر قرار بدین

تو زبان‌هایی که از چپ به راست نوشته میشن، کنترل‌هایی مثل چک‌باکس‌ها یا دکمه‌های رادیویی باید به طور کلی قبل از برچسب‌های متنی‌شون قرار بگیرن. این چیدمان نه تنها جذابیت بصری رو افزایش میده، بلکه UI رو برای یه تجربه‌ی منظم‌تر ساده می‌کنه.

قرار دادن کنترل‌ها به این روش همچنین تعامل کاربر رو تسریع می‌کنه، چون به کاربرها اجازه میده با کمترین حرکت ماوس یا انگشت، به سرعت روی چند کنترل کلیک کنن. پایبندی به این الگو، رابط رو قابل پیش‌بینی می‌کنه و به کاربرها کمک می‌کنه کارها رو مؤثرتر انجام بدن.

از منوهای کشویی برای لیست‌های طولانی انتخاب‌ها استفاده کنین

وقتی با لیست‌های طولانی مثل کشورها، زبان‌ها یا تیم‌های ورزشی سروکار دارین، استفاده از کنترل انتخاب مناسب برای بهبود تجربه کاربری ضروریه. منوهای کشویی یه انتخاب هوشمندانه برای این لیست‌های طولانی هستن.

اونا نه تنها فضای با ارزش صفحه رو حفظ می‌کنن، بلکه UI رو تمیزتر و منظم‌تر می‌کنن. با استفاده از منوهای کشویی، شما رابط رو ساده می‌کنین و به کاربرها اجازه میدین به روشی سرراست تو انبوهی از گزینه‌ها حرکت کنن.

به علاوه، می‌تونین جستجو رو تو لیست‌های کشویی طولانی پیاده‌سازی کنین تا کاربرها نیازی به اسکرول زیاد نداشته باشن. این انتخاب بار شناختی رو به حداقل میرسونه و تصمیم‌گیری رو سرعت می‌بخشه و تعامل کلی کاربر رو بهبود میده.

یه حالت نامشخص رو نشون بدین

وقتی با لیست‌های چند سطحی با استفاده از چک‌باکس‌ها سروکار دارین، احتمالاً با انواع سناریوهای انتخاب روبرو میشین. اینجاست که حالت نامشخص وارد عمل میشه. این وضعیت گزینه‌های زیرمجموعه رو به صورت بصری نشون میده. وقتی هیچکدوم انتخاب نشده باشن، یه جعبه‌ی خالی می‌بینین.

اگه بعضی‌ها انتخاب شده باشن، یه خط افقی می‌بینین، و وقتی همه انتخاب شده باشن، یه علامت تیک ظاهر میشه. این حالت نامشخص وضوح رو ارائه میده و از سردرگمی جلوگیری می‌کنه و درک انتخاب‌هایی که انجام دادن یا باید انجام بدن رو برای کاربرها آسون‌تر می‌کنه.